spam z dzungli 1

Harvey

Po kilku próbach udało mu się znaleźć na ziemi. Po twardym lądowaniu, otrzepał się i zbadał sytuację w której się znalazł, która była, co trzeba przyznać dziwna. Ostatnie co pamiętał, to mroki celi w Mynarskim więzieniu. Teraz stał w dżungli, ubrany w dziwny kombinezon, z latarką przymocowaną do prawego ramienia kombinezonu, nożem i pistoletem przy boku. Na ziemi leżało MP5, które natychmiast podniósł, zawiesił przez ramię i odbezpieczył. Ostatnie co zrobił to uruchomienie latarki i ruszył w dżunglę zastanawiając się: na wymyślną egzekucję to nie wyglądało, na ratunek tym bardziej, bo kto by wyciągał "Psa Wojny" z tarapatów, w które sam ochoczo wpadł.
-Więc co do cholery?- zapytał sam siebie cicho.

VictoriaMonet

Stała i rozglądała się dookoła. Gdzie ja do cholery jasnej jestem?! Wzięła głęboki wdech i zaczęła iść prosto przed siebie.
- Hej! Jest tu ktoś?! - krzyknęła mając nadzieję, że nie jest tu sama.

Harvey

Jego droga przebiegała spokojnie, od czasu do czasu był zmuszony użyć noża, do obcięcia lian blokujących mu drogę. Nagle usłyszał jakieś krzyki, wołania. Błyskawicznie chwycił za karabinek i ruszył w stronę źródła hałasów. Wyłączył latarkę by niepostrzeżenie zjawić się w pobliżu potencjalnego wroga, zagrożenia.
-Stój w miejscu! - Krzyknął mierząc do stojącej w naprzeciw niego postaci.

VictoriaMonet

- Spokojnie - zacisnęła dłoń na pistolecie, który trzymała w kieszeni kombinezonu. Wzięła głęboki wdech, by przypadkiem go nie zaatakować. Nie wiedziała kim on był...
- Kim jesteś? - zapytała lekko zdezorientowana.

Harvey

-To ja zadaje pytania- powiedział stanowczo, ale nie krzycząc. Włączył latarkę oświetlając nieznajomą. Miała na sobie taki sam kombinezon
O co tu chodzi
-Kim jesteś, co masz z tym wspólnego? - zadał swoje pytania. Po ocenieniu, że nie stanowi dla niego zagrożenia zdjął palec ze spustu, ale nie opuścił broni.

VictoriaMonet

- Victoria - przedstawiła się jakby teraz to miało znaczenie - Nie wiem co mam z tym wspólnego. W ogóle nie wiem co tu robię.... - westchnęła. Spojrzała na broń, którą trzymał. Nie raz już do niej mierzyli, ale jakoś zawsze dawała sobie radę - Możesz opuścić broń? Nie tylko ty nie wiesz co tu się dzieje...

Harvey

-A mam jakąś gwarancję, że nie strzelisz mi w plecy? - spytał, ale opuścił broń. Raczej była niegroźna i bardziej zdezorientowana niż on.
-Co wiesz o tym miejscu? - spytał - Masz jakieś pomysły?

VictoriaMonet

- Znajdźmy jakieś miejsce, gdzie da się spokojnie pomyśleć. Wśród tych zarośli nie da się nawet kroku zrobić - westchnęła i bezceremonialnie zaczęła iść przed siebie. Miała nadzieję wydostać się z tego buszu.

Harvey

Rozejrzał się po okolicy.
-Tutaj chyba takiego za szybko nie znajdziemy - powiedział zawieszając karabin na ramię. Następnie wydobył nóż i ściął jedną z lian.
-Chyba musimy iść przed siebie.

VictoriaMonet

- Chyba nie mamy wyboru... - westchnęła i poszła prosto. Kiedy przeszła kilka metrów przystanęła się i obejrzała na mężczyznę - Myślisz, że jest nas więcej?

Game Master

Tej nocy wśród uczestników bezimiennego projektu wydarzyło się zbyt wiele niewyjaśnionych wydarzeń. Byli głodni, zmęczeni, przerażeni i nie mieli pojęcia, jak się tu znaleźli. Byli też rozdzieleni i zagubieni. Gdzieś zaginęła jednak z kobiet, dodatkowo stali się obiektem polowań. Czego? Nie mieli pojęcia. Granatowe, nocne niebo zaczęło przybierać jaśniejsze barwy. Temperatura zaczęła powoli podnosić się, co odczuwał każdy z nich. Gdzieś nad horyzontem miało pojawić się słońce, które zwiastowało pierwszy dzień na wyspie.

Rozdział 1: Zagubiona przeszłość.

Za intro nie będą przyznawane punkty xp.

Dzień: 1
Pora dnia: poranek.

Harvey

Nawet nie zauważył, że wstawał dzień. Dopiero gdy wschód słońca wszedł w bardziej widoczną fazę, przystanął. Rozejrzał się, nigdzie nie było nic co przypominałoby cokolwiek do jedzenia. On potrafiłby wytrzymać bez jedzenia, ale nie był pewny co do swojej "towarzyszki", a niańczenie głodnej Barbie nie było czymś co chciałby robić.
-Myślę, że powinniśmy odpocząć- powiedział

VictoriaMonet

- Jak chcesz - wzruszyła ramionami. Była przyzwyczajona do trudnych warunków i jak na razie głód jej nie doskwierał. A gdyby głodna była, to jakoś by sobie poradziła.

Harvey

-Trzeba zastanowić się co dalej- powiedział siadając na pieńku - zrobić analizę taktyczną, rozeznać w terenie. No i najważniejsze - dodał - skombinować jakiś prowiant.