Zarośnięta droga.

Pyrra

Bitch!
- Dzięki - burknęła, kiedy nawet nie raczył jej pomóc. No bo niby jak sama ma sobie zawiązac banadaż? Toż ona nawet nie wie, jak tego używac!
Skrzywiła się, ale jednak otworzyła apteczkę i wyciągnęła bandaż. Oczywiście ten po chwili wyskoczył jej z ręki i potoczył się pod nogi żołnierza. Skrzywiła się jeszcze bardziej i westchnęła zrezygnowana.
- Pomożesz mi? - Minuta ciszy. - Proszę?

Mona

Kurwa, kobiety.
Mała robiła takie same oczy jak jego siostra. A siostrze by przecież pomógł. Przewrócił oczami.
- No dobrze - westchnął ciężko i zabrał się do pracy. Miała zwichnięty nadgarstek. Ian nie lubił nadgarstków, zwłaszcza zwichniętych, bo akurat wtedy, kiedy o tym mówili na kursie pierwszej pomocy, Ian cierpiał z powodu kaca stulecia. Umiesz to zrobić, Ian. Naprawdę umiesz.

Pyrra

No co no? Czego się tak patrzysz?
No dobrze, tak naprawdę Pan Obmacywacz jest przystojny, bardzo przystojny. Tylko, że cholernie wysoki, zbyt wysoki, ale to nic. Może ją poniesie na plecach? To by było dopiero przyjemne - leżec na umięśnionych, przyjemnych plecach... Nie licząc ubrania wbijającego sie w ciało, byłoby to naprawdę cudowne. Hm, szkoda, że nie jest goły. Albo chociaż w połowie rozebrany.
Coś jakoś niezbyt dobrze wychodziło mu te bandażowanie, ale lepiej nie narzekac, bo się obrazi jeszcze bardziej.
- Wiesz może, gdzie jesteśmy?

Mona

Ianowi było dobrze, dopóki mała nie zadała tego pytania. Spowodowało ono, że przypomniał sobie o tym całym gównie, w którym się znalazł.
- No, w dżungli. A jeśli wolisz bardziej sprecyzowaną odpowiedź, to jesteśmy w takiej dżungli, w której rosną banany. Czyli gdzieś koło równika - w tym momencie chyba ścisnął jej rękę zbyt mocno, bo się skrzywiła, Ianowi było przykro, naprawdę. Ale równik znajdował się zdecydowanie za bardzo daleko od miejsca, w którym kładł się spać. Puścił ją i wstał.
- Gotowe - powiedział. - Wstajesz czy czekasz aż te zielone pasożyty cię zjedzą?

Pyrra

Bardziej niż niemiły, zanotowac. I mocno ściska.
Ciekawe, czy nogi też ma tak mocne...
- Dziękuję za wszystkie informacje i myślę, że jednak wstanę. - Podniosła się szybko i rozmasowała pośladki. Chyba leżała na czymś niewygodnym i dopiero teraz to poczuła. - Jak myślisz, są tu inni ludzie?

Mona

- Mam nadzieję.
Oby byli inni ludzie, oby byli, oby, oby, oby, przecież ja tu sam z nią nie wytrzymam!
Włożył ręce do kieszeni spodni. Jedna z nich wydawała się nieco bardziej wypchana niż wcześniej. Dlaczego wydawała się bardziej wypchana? Zaklął w myślach. No to teraz się zrobi niezręcznie. W kieszeni miał kompas, który znalazł u małej. Naprawdę niezręcznie. Wyjął go i podał jej.
- To twoje.

Pyrra

Spojrzała na niego spod grzywki złymi oczami i zabrała mu z ręki kompas.
- Gdybyś się uśmiechnął, byłbyś trochę ładniejszy, wiesz?
Ruszyła przed siebie z uśmiechem na buzi.

Mona

NIE, ON SIĘ WCALE NIE UŚMIECHNĄŁ. A jednak. Nie mógł się powstrzymać.
Zanim się obejrzał, mała znajdowała się już jakieś dziesięć metrów od niego. I szła dokładnie tą drogą, którą Ian już zdążył pokonać.
- Nie w tę stronę! Właśnie stamtąd przyszedłem!

Pyrra

Odwróciła się na pięcie i obrała drogę, z której przyszła. Zatrzymała się przed nim.
- Mam iśc w drugą stronę, tak?

Mona

- Tak, dokładnie. Tam nic nie ma.
Poszedł w DOBRĄ stronę.

Pyrra

Burknęła coś pod nosem i podbiegła do niego.
- Jesteś żołnierzem, tak? Więc pewnie nie masz żony i dzieci? - dociekała. Tak już ma, że lubi dużo gadac i wszystko o wszystkim wiedziec.

Mona

Rzucił jej znudzone spojrzenie. Ian nie był fanem podtrzymywania rozmowy dla samego jej podtrzymywania, ale bał się, że mała by się popłakała, gdyby odmówił jej odpowiedzi. Nie dosięgała mu nawet do końca ramion. To na pewno nie powodowało napływu dobrego samopoczucia.
- Nie, nie mam. Ty też nie wyglądasz jakbyś miała, więc cię o to nie spytam - jakaś gałąź prawie walnęła go w twarz. Prawie. - Utrzymujesz się sama czy utrzymują cię rodzice?

Pyrra

- Rodziców nie mam. Reszty rodziny też nie, więc wychodzi na to, że sama. Wszyscy padli jak muchy, gdy wybuchły epidemie. I skąd wiesz, że nie mam? Znaczy żony to ja nie mam, ale męża mogłabm miec, więc skąd wiesz?
Przez cały czas podskakiwała idąc obok niego. Zabawny był z tym swoim zimnym sercem, może da się je roztopic? Trzeba przyszykowac całe jezioro lawy.

Mona

- Za mała jesteś na męża. W ogóle, wiesz może, jak się tutaj znaleźliśmy?

Pyrra

- Spadliśmy z nieba, się zdaje.
Westchnęła i postanowiła jednak iśc spokojnie, normalnie. W końcu leki nie działają już, przestały o poranku. Szykujmy się na napływ głosów.
- Czyli uważasz, że dopiero za kilka lat mogę wyjśc za mąż? Kichaaa.