Zarośnięta droga.

Mona

- Nie za kilka lat, tylko jak będziesz duża. Nie wiem, kiedy to nastąpi - ta ścieżka mogłaby rozszerzyć się choć trochę. Muskały go te wielkie zielone potwory i to irytowało go nawet bardziej niż samochód. Nie samochód... Mała? Jak ona ma na imię? Przecież nie Pyza.

Pyrra

- Jeśli chodzi ci o wzrost, to więcej już raczej nie urosnę. Jeśli tak ci zależy, to mogę założyc szpilki, chociaż nie lubię ich nosic.
Cholera, ciekawe czy jeszcze daleko do cywilizacji?

Mona

- No tak, szpilki w dżungli akurat ci się przydadzą - zaczął go dopadać nikotynowy głód. Wszystko przez te duże rośliny! - Masz może papierosy?

Pyrra

- Mam zapalniczkę i zapałki, papierosów brak. A może ty masz jakieś fajne tabletki? - Westchnęła kolejny raz i ominęła iglaka.

Mona

Boże, ćpunka?
- Nie wiem, jak w apteczce niczego nie ma, to raczej nie.

Pyrra

- Nie patrz tak na mnie. Nie jestem cpunką, ale potrzebuję leków. Pomyślałam, że skoro masz apteczkę, to może też masz leki mi potrzebne? Ach, nieważne.
Zamknęła się na amen i wpatrzyła w świat przed sobą.

Mona

Podał jej apteczkę.
- A proszę. Na zdrowie.

Pyrra

Pogrzebała w apteczce, ale nie znalazła niczego ciekawego. Oddała mu ją i dalej patrzyła w dal nic nie mówiąc.

Mona

Ciszę przerabiał już od rana. Miał jej serdecznie dosyć.
- Jezu, mów coś.

Pyrra

Podniosła na niego zdziwione spojrzenie.

Mona

- I nie gap się na mnie, jakbym ci ulubionego kota zabił.

Pyrra

- Raczej, jakbyś był ufoludkiem. - Uśmiechnęła się do niego lekko i dalej szła przed siebie.

Mona

- Ojej, w takim razie musisz popracować nad minami. Bo twoja twarz twierdzi, że zabiłem ci kota a ty zaraz się zaraz na mnie zemścisz.

Pyrra

Wystawiła mu język i wpatrywała się w słońce wesoło uśmiechające się do niej.
Czyli dzień bez tabletek jednak nie jest dniem straconym?
Odetchnęła głęboko czując zapach poranka, którego w mieście za nic nie dostrzeżesz. Można też dodac, że prawie nigdzie nie można poczuc tego zapachu przez wszystkie wojny, epidemie i zarazy. A jednak, Pyrra poczuła się jak w domu. Nawet towarzystwo przestało jej przeszkadzac, kiedy zrozumiała, że ma szczęście, iż tu się znalazła. To nic, że coś może ich w każdej chwili napaśc, że mogą byc sami na wyspie, bez wyjścia, bez pomocy. Ważne, że ona czuje się, jakby te kilkanaście lat nie zrobiło naturze tyle zła.
- Nie uważasz, że jednak to miejsce ma swój urok?
Dotknęła zdrową dłonią listków jakiegoś drzewa.

Game Master

Kiedy Pyrra postawiła kolejny krok, grunt zaczął się dziwnie obniżać. Nagle cała ziemia zaczęła się zsypywać w dół, odkrywając między gałęziami sporą, głęboką wykopaną dziure. Dziewczyna w sekundzie wylądowała na jej dnie.