Zarośnięta droga.

Pyrra

Cudownie, znowu spada. Ciekawe, kiedy w końcu jej się znudzi taka robota, a zacznie normalnie wędrowac, bez żadnych pechowych sytuacji. Moje szczęście. Ciekawe czy kolega mnie zostawi?
Pyrra siedziała dalej tak, jak upadła, ale zaczęła się rozglądac. Nie zobaczyła niczego ciekawego, nie było tam nic więcej, niż korzenie drzew, jakieś dziwne robaczki i... chyba nawet zobaczyła kreta, dziwne.
- Jeśli chcesz mnie zostawic, bo byłam niemiła, to akurat masz okazję - krzyknęła do góry.

Mona

Spadła do dołu. Naprawdę, spadła do dołu i w dodatku cała się potargała i wyglądała... Ian nie wiedział dokładnie jak wyglądała, ale wystarczająco, by się z niej śmiać.
- Co ty, po co się zostawiać? Z kogo bym się wtedy śmiał?

Pyrra

- No tak, zamiast pomóc, to on woli się pośmiac - burknęła do siebie. - DŻENTELMEN! - dodała krzykiem.
To naprawdę niemiła sytuacja, zawsze musi gdzieś wpaśc, przewrócic się, rozbic kolano czy coś. Bóg, jeśli istnieje, nie kocha jej odkąd się pojawiła na świecie, a może i nawet wcześniej.

Mona

Przykucnął nad dołem.
- Od zawsze. Jak potrafiłaś sama wpaść, to teraz się sama wyciągaj. Będę miły i poczekam na ciebie.

Pyrra

- Naprawdę przemiły jesteś!
Założyła ręce na piersiach i nie miała zamiaru się ruszyc.
- Ty tu jesteś żołnierzem, ja nawet nie umiem znaleźc liny.

Mona

- A po co ci lina? Wspinaj się.

Pyrra

Zmarszczyła brwi zastanawiając się.
Jeśli zrobi to, ten nie będzie się z niej naigrywał no i może uda jej się wyjśc, bo kolega nie wygląda na takiemu, któremu chce się cokolwiek robic. A jeśli tego nie zrobi, to nie wybrudzi się jeszcze bardziej (nie żeby była jakąś czyścioszką), nie spadnie, jeśli jej nie wyjdzie, no i... dobra, zrobi to.
Pyrra podniosła się i wyszukała wzrokiem oraz rękoma ładnego korzonka i spróbowała się na nim podnieśc. Okej, jeden krok pokonany. Potem kolejny, ręka zabolała, prawie spadła, ale coś ją wciągnęło na górę.

Mona

Ian, szczerze mówiąc, był zaskoczony. Nie spodziewał się po Małej, która przecież wolała pyskować niż cokolwiek robić, że ta nagle zacznie się chwytać jakiś korzonków i wspinać na górę. Szło jej wprawdzie dość kiepsko i zaraz prawie spadła, ale na to już zdążył się przygotować. Złapał ją i wciągnął na górę. Niestety, ona się tego nie spodziewała i zamiast wykonać pełne gracji lądowanie na nogach, jakoś niezgrabnie wylądowała na nim.
I miała kościstego łokcia. Ian nienawidził kościstych łokci, a już zwłaszcza tych, które wbijały mu się w kości.
- Złaź - mruknął.

Pyrra

- Wygodnie mi - prychnęła. Ręka pulsowała bólem i musiała się powstrzymac, żeby nie krzyknąc. W sumie... kolega nie był taki zły, pomógł jej w jednym kawałku dostac się spowrotem na górę. Nie licząc tego, że wcale dobrze się nie czuje - że ma ochotę przespac resztę dnia i chyba jest lekko wykończona.

Mona

Nie chciała zejść, więc musiał ją zepchnąć.

Pyrra

Przeturlała się na bok i przyciskając rękę do siebie, zacisnęła zęby, ale jakiś jęk wydostał się spomiędzy nich.

Mona

Ten jęk był podejrzany. Taki serio podejrzany.
- Co boli? - spytał, mrużąc oczy.

Pyrra

Spojrzała na niego spod grzywki tak, jak to zrobiła wcześniej, gdy okazało się, że zabrał jej kompas.
- Nadgarstek. Mogłeś mi pomóc wejśc na górę.

Mona

- Pomogłem. Gdyby nie ja, nadal byś leżała w dole.

Pyrra

- No może i tak, chociaż raczej leżałabym też ze złamana nogą. Dobra, nieważne.
Podniosła się zdenerwowana.